Weight loss methods of high school wrestlers

ABSTRACT

PURPOSE: The purpose of this investigation was to assess the weight loss practices of Michigan high school wrestlers at all levels of competition. METHODS: A two-page survey was designed to assess weight loss behaviors of high school wrestlers. It was mailed by the Michigan High School Athletic Association (MHSAA) midway through the wrestling season to all Michigan high schools participating in interscholastic wrestling. RESULTS: Completed surveys were received from 2532 wrestlers. Wrestlers lost an average of 6 pounds during the season. Over 50% of wrestlers lost more than 5 pounds; 27% of wrestlers lost at least 10 pounds; 72% of wrestlers engaged in at least one potentially harmful weight loss method each week of the wrestling season; 52% used at least two methods each week; 12% used at least five methods each week. Weekly use of laxatives, diet pill, or diuretics was reported by 2% of wrestlers. Vomiting to lose weight was done at least weekly by 2% of wrestlers. Wrestlers who engaged in at least one rapid weight loss method per week lost more weight, began wrestling at an earlier age, and reported more binge eating compared with wrestlers who did not report weekly rapid weight loss. CONCLUSION: The majority of Michigan high school wrestlers engaged in at least one potentially harmful weight loss method each week of the wrestling season. Fasting and various methods of dehydration were the primary methods of rapid weight loss. Wrestlers who lost weight each week were more likely to binge eat. Potentially harmful weight loss practices were found to be common at all grades and success levels.

Key Words: WRESTLING, WEIGHT CUTTING, DEHYDRATION, EATING DISORDERS, HIGH SCHOOL

روش های کاهش وزن کشتی گیران دبیرستانی
چکیده
روش های کاهش وزن کشتی گیران دبیرستانی. علوم پزشکی. دانش ورزشی. جلد 33 . 5 نوامبر 2001 . صص 813 – 810 . هدف: هدف از این تحقیق، بررسی شیوه های کاهش وزن کشتی گیران دبیرستانی میشیگان در تمام سطوح رقابتی بود. مواد و روش: یک بررسی فشرده برای ارزیابی رفتار کاهش وزن کشتی گیران دبیرستانی طراحی شده بود. این توسط تیمی از انجمن ورزشی دبیرستانی میشیگان (MHSAA) از طریق فصل مسابقات کشتی به تمام دبیرستان های میشیگان شرکت کننده در میان مدارس کشتی ارسال شده بود. یافته ها: بررسی های انجام شده از 2532 کشتی گیر دریافت شد. کشتی گیران در طول فصل مسابقات به طور متوسط 6 پوند کاهش وزن داشتند. بیش از 50 % از کشتی گیران بیشتر از 5 پوند کاهش وزن داشتند، 27 % از کشتی گیران حداقل 10 % کاهش وزن داشتند، 72 % از کشتی گیران درگیر حداقل یک روش کاهش وزن بالقوه مضر در هر هفته از فصل مسابقات کشتی بودند، 52 % حداقل از دو روش در هر هفته استفاده می کردند، 12 % حداقل از پنج روش در هر هفته استفاده می کردند. استفاده هفتگی از مسهل ها (ملین ها)، قرص رژیم غذایی، یا داروهای ادرارآور توسط 2 % از کشتی گیران گزارش شده بود. استفراغ کردن برای کاهش وزن حداقل هفته ای یک بار توسط 2 % از کشتی گیران انجام می شد. کشتی گیرانی که درگیر حداقل یک روش کاهش سریع وزن در هفته بودند وزن بیشتری کم کرده بودند، کشتی را در سنین پایین تر شروع کرده بودند، و در مقایسه با کشتی گیران که کاهش سریع وزن هفتگی نداشتند پرخوری بیشتر گزارش کرده بودند. نتیجه گیری: اکثر کشتی گیران دبیرستان میشیگانی درگیر حداقل یک روش کاهش وزن بالقوه مضر در هر هفته از فصل مسابقات کشتی بودند. روزه داری و روش های مختلف از دست دادن آب بدن روش اصلی کاهش سریع وزن بودند. کشتی گیرانی که هر هفته کاهش وزن داشتند بیشتر احتمال داشت که پر خوری کنند. شیوه های کاهش وزن بالقوه مضر در تمام درجات و سطوح موفقیت معمول بودند. واژه های کلیدی: کشتی، کاهش وزن، از دست دادن آب بدن، اختلالات خوردن، دبیرستان.

کشتی گیران رقابتی به طور سنتی برای به دست آوردن مزیت رقابتی در پایین ترین وزن ممکن کشتی می گیرند. فشار برای کم کردن وزن قبل از مسابقه منجر به روش معمول از کاهش مقدار نسبتاً زیادی از وزن در یک دوره زمانی کوتاه، در درجه اول از طریق دست دادن آب بدن می باشد. نگرانی در مورد پیامدهای سلامتی ناشی از کاهش سریع وزن مکرر در میان کشتی گیران در آغاز دهه 1930 بیان شد (9). در سال 1967، انجمن پزشکی آمریکا یک موضع گیری مخالف در برابر کاهش سریع وزن در کشتی گیران منتشر کرد (3)، و در سال 1969، انجمن پزشکی آیووا ممنوعیت ورزش کشتی در دبیرستان را به دلیل بکار بردن روش های کاهش وزن ناسالم کشتی گیران توصیه کرد (16). کالج پزشکی ورزشی آمریکا یک موضع گیری با عنوان " کاهش وزن در کشتی گیران " را در سال 1976 منتشر کرد که برای تجزیه و تحلیل ترکیب بدن پیش فصل مسابقات کشتی گیران برای ممنوعیت کشتی گیران در کاهش کمتر از 5 % چربی بدن و روش های مشخص برای تضعیف از دست دادن آب بدن قبل از مسابقات می باشد (1). یک موضع گیری اصلاح شده در سال 1996 برای تصویب قوانینی که کاهش وزن کشتی گیران را محدود می کرد، ایجاد شده (2). آکادمی پزشکی کودکان آمریکا نیز یک بیانیه سیاست گذاری در سال 1996 برای ترویج شیوه های کنترل وزن سالم در ورزشکاران جوان را منتشر کرد (7).
انجمن های ورزشی چند دبیرستان دولتی قوانینی پیشنهادی داشتند که یک وزن حداقل در کشتی گیران بر اساس اندازه گیری درصد چربی بدن ایجاد می کرد و مقدار وزنی که می توانست در هر هفته کاهش یابد را محدود می کرد. با این حال، در حال حاضر، تنها چهار ایالت استانداردهای اجباری وزن بر اساس درصد چربی بدن دارند. یکی از استدلال های استفاده شده علیه اجرای چنین برنامه های کنترل وزن این است که برای رسیدگی به مشکلی که در یک اقلیت کوچکی از کشتی گیران رخ داده هزینه ها بیش از حد زیاد می باشد. هدف از این مطالعه تعیین نفوذ کلی شیوه های کاهش وزن بالقوه مضر در میان کشتی گیران دبیرستانی میشیگان در تمام سطوح موفقیت و رقابت می باشد.
مواد و روش ها
مواد و روش ها. در فوریه سال 1996، حدود 2.5 ماه به فصل مسابقات کشتی باقی مانده است، یک بررسی فشرده توسط انجمن ورزشی دبیرستانی میشیگان (MHSAA) برای مدیران و مربیان ورزشی در هر دبیرستان میشیگان با یک برنامه کشتی توزیع شد. این بررسی، توسط MHSAA ارزیابی و تصویب شده و توسط انجمن تحقیقات انسانی دانشگاه میشیگان تایید شده بود. نه مدارس و نه نام کشتی گیران مشمول بررسی شد و اطمینان داده شده بود مربیان و کشتی گیران ناشناس بمانند. شرکت در این مطالعه توسط مربیان و کشتی گیران داوطلبانه بود. والدین برای مشارکت فرزندانشان در MHSAA رضایت نامه کتبی دادند. پاکت های نامه خود مخطاب برای بازگشت نامه پستی به گروه پزشکی خانواده دانشگاه میشیگان گنجانده شده بودند.
ابزار. این نظر سنجی برای ارزیابی رفتارهای کاهش وزن در میان کشتی گیران دبیرستانی طراحی شده بود. برخی از سوالات از یک بررسی توسعه یافته توسط Oppliger و همکارانش اقتباس شده بود (12). این ابزارها با درخواست وزن کشتی گیران در اولین روز تمرین آغاز شد. سپس از کشتی گیران خواسته شد مقدار وزن خود را که تا پایان فصل مسابقات کشتی تغییر خواهد کرد در یک مقیاس پنج نقطه ای با 1 "من افزایش وزن خواهم داشت ، " 3 " من همان وزن باقی خواهم ماند" و 5 " من کاهش وزن خواهم داشت" برآورد نمایند. سپس، یک سری سوالات در مورد گزارشی از بیشترین وزن خود در 12 ماه گذشته، بیشترین کاهش وزن در 5 روز قبل از مسابقه، طولانی ترین زمان بدون مواد غذایی قبل از یک مسابقه، و سنی که آنها کاهش وزن برای کشتی را آغاز کردند، پرسیده شد. سنی که ورزشکار، کشتی رقابتی را آغاز کرد نیز پرسیده شد.
تأثیر افراد مهم توسط سئوال از کشتی گیران در مورد نرخ میزان تأثیر افراد زیر در شیوه های کاهش وزن خود اندازه گیری شد: کشتی گیران دیگر، مربیان، کشتی گیران سابق، پدر، مادر، دکتر، پرستار مدرسه، دیگر اعضای هیئت علمی مدرسه، مربی تغذیه و ارزیاب ترکیب بدن. اعتبار هر منبع در یک مقیاس پنج نقطه ای با 1 " اصلاً تأثیر ندارند ، " 3 " مطمئن نیستم ، " و 5 " بسیار تأثیر گذارند " ایجاد شد. سپس، از کشتی گیران خواسته شد تا فراوانی روش های کاهش وزن مورد استفاده در طول فصل جاری مسابقات را با استفاده از پاسخ های: روزانه، 3-4 بار در هفته، یک بار در هفته ، 2-4 بار در هفته ، و هرگز نشان دهند. روش های کاهش وزن ذکر شده عبارتند از: رژیم لاغری تدریجی (خوردن غذای کمتر و کاهش وزن 2-3 پوند در هفته)، محدود کردن مواد غذایی (حذف کردن 1-2
وعده غذایی در روز )، روزه گرفتن (در تمام روز غذا نخوردن)، محدود کردن مایعات، افزایش ورزش، استفاده از اتاق کشتی گرم ، سونا، لباس های مناسب لاستیکی / پلاستیکی، تُف کردن، مصرف مسهل (ملین)، قرص های رژیم غذایی، داروهای ادرارآور (قرص های آب )، تنقیه، و استفراغ کردن برای کاهش وزن. سوال جداگانه ای پرسیده شد که آیا هیچ کدام از آنها تا به حال پرخوری داشته اند، که به عنوان " غذا خوردن کنترل نشده ، مقدار بیش از حد ( زیاد) از مواد غذایی در یک دوره کوتاه از زمان" تعریف شده بود.
سوال بعدی پرسیده شد که آیا آنها تا به حال اطلاعاتی در مورد تغذیه و کاهش وزن داشته اند، و اگر چنین است، توسط چه کسی (مربی، والدین، دکتر، پرستار، و یا دیگران) بوده است. درجه مدرسه، وزن فعلی، و قد سپس پرسیده شد. در نهایت، از آنها پرسیده شد که آیا آنها ترکیب بدن خود را تا به حال توسط یک ارزیاب پوست ثبت کننده MHSAA قبل از فصل مسابقات تعیین کرده اند.
تجزیه و تحلیل آماری. اطلاعات با استفاده از بسته آماری برای علوم اجتماعی (SPSS) مدیریت و تجزیه و تحلیل شده بود. تکرارها و خلاصه های آماری در تمام متغیرها محاسبه شده بود. تغییرات کل وزن با در نظر گرفتن تفاوت بین وزن در اولین روز تمرین و وزن فعلی ایجاد شده بود. آزمون t زوجی برای بررسی اهمیت تغییرات استفاده شده بود. تغییرات درصد وزن نیز محاسبه شده بود.
برای ارزیابی فراوانی کلی روش های کاهش وزن بالقوه مضر، شاخص شیوه های کاهش وزن ناسالم ساخته شده بود. این شاخص (نشانه خطر) نشان دهنده تعداد کل روش های کاهش وزنی که حداقل یک بار در هفته توسط یک کشتی گیر به کار رفته، می باشد. این مطالعه رژیم لاغری تدریجی را حذف کرده و ورزش را افزایش می دهد، و اینکه روش های کاهش وزن مناسب را مد نظر قرار می دهد. یک گروه از کاهش دهندگان وزن در معرض خطر بالا بر اساس رفتارهای کاهش وزن خود شناسایی شده بودند. کشتی گیرانی که درگیر یک یا چند روش کاهش وزن بالقوه مضر در هر هفته بودند در مقایسه با کشتی گیرانی که درگیر هیچ روش کاهش وزن بالقوه مضر هفتگی نبودند در گروه " در معرض خطر بالا " قرار داده شدند. این طبقه جدید پرخطر نامیده شده بودند. ارتباط های دو متغیره بین گروه پر خطر و تأثیر اجتماعی، جمعیتی، و متغیرهای کاهش وزن با استفاده از آزمون t و کای دو متناسب شده، انجام شده بود.

جهت خرید فایل تماس بگیرید 
09375520909 - شبستری
shabestari716@gmail.com